Het begon met een nauwelijks merkbare trilling tijdens het versieren van de kerstboom. De trilling veroorzaakte kleine golfjes. Het tweede golfje merkte ik op, omdat mijn brein aan de wandel ging en begon te praten “website bijwerken, klant terugbellen, loonadministratie verwerken, bestellingen wegbrengen, boodschappen doen …… ”
Nee dacht ik, niet nu. Dus pakte ik mijn brein bij de hand en samen gingen we mindful verder met de kerstboom. “Gezellige tijd… lampjes en lichtjes… rode kerstbal ophangen… lekker bij het haardvuur… ”
Terwijl ik me omdraaide om een nieuwe kerstbal te pakken, struikelde ik over een gehaast gevoel. Door het contact dat we even maakte, wist mijn brein wat het was.
Stress?!?
Heel bewust creëer ik afstand, zodat ik er eens rustig naar kan kijken. Van afstand ziet het er anders uit. Het gevoel laat een vrouw zien, die lacht en zin heeft in deze donkere en toch verlichte wintertijd. Af en toe flitst er een bliksemschicht door haar lichaam heen. Het is een oud gevoel. Niet van nu.
Ik wil graag weten, waar het vandaan komt, dus vraag ik het. Ik wordt terug geslingerd in de tijd en voel het opgejaagde, gehaaste gevoel van vroeger. Al zeker 20 jaar ben ik werkzaam in de boekhouding en loonadministratie. De weken voor kerst, tussen oud en nieuw en na 1 januari waren jarenlang hectisch, zwaar en een grote opgave voor brein en lijf. Tot laat overwerken, nauwelijks slaap, omdat mijn brein nog aan het werk was en dat 4,5 maand lang tot 1 april, de magische belasting datum. Daarna had ik rust, had ik het weer overleefd. In die 4,5 maand vielen 3 vrije dagen, 2 dagen kerstmis en nieuwjaarsdag.
“Je snapt het”, roept mijn gevoel. “Jarenlange stress en hectiek om drie vrije dagen heen, jouw lijf is geconditioneerd! December = Stress, Januari = Stress, Februari……”
Mijn brein roept inmiddels aan de andere kant van mijn schouder, “Doe niet zo raar”, tegen mijn gevoel. “Jij hebt je leven zo veranderd de laatste twee jaar, dat de periode van hectisch en stressvol is veranderd naar gezellig druk.”
Mijn gevoel kijkt bedroefd, “ik kan er ook niets aan doen, ik ben gewoon geconditioneerd.”
Ik kijk van mijn brein naar mijn gevoel. Ook al is mijn brein al twee jaar verder, mijn gevoel leeft nog in het verleden. Een goed gesprek volgt en ik laat mijn gevoel nieuwe ervaringen van rust, kalmte, gezelligheid, licht en liefde beleven terwijl we samen naar de verlichte kerstboom kijken. Mijn brein wil zich erin mengen, want die wil altijd het laatste woord, maar dat laat ik niet toe. En zo veranderen wij samen mijn geconditioneerde lijf.
En? Hoe geconditioneerd ben jij?
Liefs Esther