Gisteravond keek ik de laatste aflevering van Sophie In De Mentale Kreukels. Sophie Hilbrand (BNN) is in deze serie in de wereld van de Burn-out gedoken. Ze kreeg 4,5 jaar geleden zelf een Burn-out.
Aan het einde van deze aflevering laat ze haar eigen kwetsbaarheid zien door de vraag “Waar heb jij het meest last van momenteel? Waar voel jij je op dit moment onzeker over?” te beantwoorden met “Zou het meeste zijn… moet ik toch niet meer thuis zijn?”
Waarna een volgende vraag werd gesteld “Is dat antwoord Ja of Nee?”. Op dat moment raakt ze geëmotioneerd en zegt “Ik praat zo weinig over dit soort dingen..”
Haar reactie is, volgens mij, herkenbaar voor veel vrouwen. Vrouwen, die thuis een gezin hebben en tevens ook met veel plezier werken.
Want wanneer is er balans? Balans tussen thuis en werk?
Ervaar jij hier stress van? Of kost het geen moeite om alle ballen in de lucht te houden?
Toen ik 16 jaar geleden, net gestart was met het ondernemerschap, had ik een baby van een paar maanden oud. Ik had een romantisch beeld van het ondernemerschap. Zelf je tijd indelen. Kinderopvang was vrijwel niet nodig, want ondernemerschap was toch prima te combineren met een baby!
Terwijl ik druk doende was om mijn bedrijf, een administratiekantoor, op te zetten en uit te breiden, groeide uiteraard mijn zoon ook op. Er kwamen steeds meer momenten op een dag, dat hij niet meer sliep en dus wakker was.
Mijn bedrijf groeide, mijn zoon groeide…. en mijn schuldgevoel ook.
Als ik aan het werk was, voelde ik mij schuldig, dat ik geen tijd maakte voor mijn zoon.
Als ik met mijn zoon was, voelde ik mij schuldig, dat ik eigenlijk aan het werk zou moeten zijn.
Nu 16 jaar verder, ben ik nog steeds ondernemer EN moeder van twee kinderen. Als ik mijzelf de vraag stel:
“Is er balans tussen thuis en werk?”
Kan ik dit, in alle eerlijkheid, niet eenduidig beantwoorden.
Mijn verstand zegt “Ja”, immers ik heb de afgelopen jaren veel geleerd en nieuwe keuzes gemaakt, waardoor mijn werk geen “negatieve” overhand meer voert. Mijn gevoel zegt “Nee”, want als ik het aan mijn kinderen zou vragen, weet ik dat zij op sommige momenten, dit toch echt anders ervaren.
Toch houden deze “Ja” en “Nee” elkaar in evenwicht. Als ik het schuldgevoel naar mijn kinderen toe, niet zou voelen/ervaren, zouden zij, in mijn beleving, niet belangrijk genoeg voor mij zijn. Hetzelfde geldt voor mijn werk.
En dus is er toch sprake balans… het is maar hoe je er naar kijkt!