Je loopt altijd hetzelfde pad.
Het is een fijn pad, want het is bekend.
Je weet wat er komt en de richting is al bepaald.
En dan…
Als ik met onze hond Luna loop, loop ik vaak een vaste route, een pad tussen een weiland, sloot en het bos. Het is daar rustig, er komen vrijwel geen mensen en honden en ik ervaar dit als een moment van ontladen en opladen.
De route is bekend, ik hoef er niet over na te denken, alleen maar te wandelen. Luna rent met dikke takken door het bos heen en weer, terwijl ik op de automatische piloot het pad volg. Ineens staat Luna stil, ik struikel bijna over haar en op dat moment zie ik dat mijn pad versperd is. Er groeien berenklauwen op mijn geliefde, vertrouwde pad.
Terwijl ik nog manieren aan het bedenken ben, hoe ik de berenklauwen kan omzeilen, gaat Luna er maar eens rustig bij zitten (uiteraard op mijn voeten, want dat doet een sennenhond). Zij weet al wat ik maar niet wil bevatten, het is tijd om een nieuw pad te nemen. Een nieuwe richting kiezen, een andere richting.
Ik maak een keuze, draai om en loop dwars door een niet erg toegankelijk bos, op zoek naar een nieuw pad!