Terwijl ik in de tuin de strijd met klimop aan ben gegaan en ik verwoed de Hedera tracht te ontwortelen, kijk ik hem ineens recht aan. Hij grijpt me bij mijn keel en ik slik moeizaam nog een paar keer. Zijn grip wordt vaster, harder en ik kan er niet meer om heen.
De tranen vieren feest in mij, zij willen stromen. Zij moeten stromen, want mijn lichaam heeft dat nodig. Ik probeer me los te rukken aan zijn greep door verwoed aan de Hedera te trekken. Zo vast als deze plant in de grond verankerd zit, zo verankerd is zijn greep om mijn keel.
Ik hap naar lucht en dan gaan de sluizen open. Tranen vloeien over mijn gezicht.
Zijn greep verslapt en ondanks mijn hevige gesnik, krijg ik weer lucht. Ik kan weer ademen. Hortend en stotend, maar ik kan weer ademen. De druk op mijn borst blijft en toch wordt het iets lichter.
Ik weet dat dit niet de laatste keer zal zijn, binnenkort staat hij weer voor me. Onverwachts, wanneer het hem uitkomt. Want hij is Rouw en hij bepaald wanneer het tijd voor mij is om weer stil te staan, zodat mijn tranen kunnen vloeien en ik het verlies en gemis kan voelen.
Op dat moment ruk ik een groot stuk Hedera uit de grond en kijk ernaar. Ik pak hem vast en barst wederom in tranen uit, want ook ik ben nu ontworteld.
♥♥♥
Een persoonlijke blog naar aanleiding van het overlijden van mijn lieve papa (11-8-2018)